28 maart, 2025
En dat zeg ik terwijl ik over drie dagen letterlijk naar de andere kant van de wereld fiets (soort van). Maar het is waar.
Maar laten we eerst even een onderscheid maken tussen betekenisvol en memorabel. De meest memorabele? Mijn allereerste fietstrip: van Zürich naar Milaan, dwars door de Zwitserse Alpen. Waar ik faalde in alles wat ook maar in de buurt kwam van een fatsoenlijk kampvuur, de hele route moest omgooien omdat Zwitserland en België totaal andere ideeën hebben over wat een “mountainbikeroute” inhoudt, en eindeloos bergop moest fietsen.
Met alle respect voor de glooiende heuvels van België, maar jullie zijn een molshoop vergeleken met het massieve van de bergen.
Maar de meest betekenisvolle trip, zeker met mijn aanstaande reis in gedachten, was mijn tweede jaarlijkse fietstocht met een van mijn beste vrienden.
Voor wat context: deze weekends beginnen steevast met een levensveranderende vraag die we elkaar stellen en tegen het einde van de trip beantwoord móéten hebben. De vraag die ik voorgeschoteld kreeg was de volgende: “Hoe zie jij je leven nu je ervoor hebt gekozen om geen kinderen te krijgen?”
Een vraag die, niet geheel verrassend, tot flink wat denkwerk leidt. Want eerlijk? Het vooruitzicht om in mijn eentje te eindigen op mijn okergele zetel (en ja, ik wéét wat je denkt, maar ‘t is echt ne heel knappe zetel) klonk niet bepaald aantrekkelijk.
Tijdens dat weekend realiseerde ik me hoe makkelijk het is om jaloers te worden op andermans reizen en te vergeten dat jij—ja, jij!—óók je eigen verhaal kunt schrijven.“Dus, uhm, ik weet niet, laten we de wereld maar gewoon per fiets ontdekken of zo?!” waren mijn beroemde laatste woorden.
Natuurlijk, iets zeggen is gemakkelijk. Het doen? Niet zozeer. Het betekent offers maken: je kinderdroom verkopen (ciao, motor), alleen maar tweedehands kleding kopen, sparen, vakanties schrappen, je job opzeggen en dierbaren achterlaten. Vraag me hoe ik dit allemaal weet.
— Maar ik weet ook dat het kan.
Dus dit is mijn antwoord. Deze reis wordt mijn baby, mijn kind, mijn project, mijn hoe-de-fuck-los-ik-dit-op-moment —wat volgens mij de standaardmodus is bij het opvoeden van een kind. En ik had deze reis nooit kunnen maken zonder de hulp, steun en liefde van de mensen dichtst bij huis.
Op jullie. Op ons. Op onze avonturen, groot of klein.
Ik hou van jullie
